اشعار

آمـدم آب به خـیـمـه بـرسـانـم کـــه نشد         چقدرغصه وغم خوردم ازاین غم که نشد!

تیرِ نامرد اگر یـــاور مشکــــم می شد          میشد این آب شود چشمه ی زمزم که نشد

حیف شد چیز زیادی به حرم راه نبود          سعی کـــــــردم بدنم را بکشـــــانم که نشد

تا دو دستم به بدن بود عـلـم بر پا بود           خواستم حفظ شود بــیرق و پرچم کـه نشد

سعی کردم که نیفتم ز روی اسب ولی          ضربه آنقدر شتابان زد و محکـــم که نشد

گفتم این لحظۀ آخر که درآغوش توام           لا اقل روی تـــــو را سیر ببینــــم که نشد

بگو از من بــــــه رقیه که حلالم بکند          آمــدم آب به خیـــــمه برســانــــــم که نشد

امشب شب توسّل ما بر دو دست توست           در عشق حرف اوّل دفتر دودست توست

تا مشک خالـی تو شود پُـر ز اشک ما           رزق تمام گریه کنان بر دو دست توست

ای دست انـبــیـاء و ملائـک دخـیـلـتان           باب المراد تا خود محشر دودست توست

ای مسـتجـار حضرت اربـاب، الدّخـیل           زیبا قـمر، امـید بـرادر دو دست توست

ای مسجدی که وقف شـدی بـر حسینیه           گلدسته های نذری مادر دو دست توست

شمـشـیر زن بیا و به نیــزه بـسـنده کن            چون ذوالفقارحضرت حیدردودست توست

معـجـر نمی کشد احــدی از ســر کسی            وقتی دخیل گوشۀ معجر دودست توست

حتماً در علـقـمه پــدر مشک می شـوی            با لشگری همیشه برابر دو دست توست

مشکت به دست راست ونیزه به دست چپ           مبهوت کار جنگی ات آخردودست توست

وقتی که از بدن شود این دست ها جـدا

باید که خوانــــد فاتحـۀ طـفـل خـیمه را

نـاز این دلبر خوش چهره کشیدن دارد          نـمک عشق ابـاالـفـضل چـشیـدن دارد

 تیغ کافیست، ترنج از سر راهم بردار          مات یوسف شدن انگشت بریـدن دارد

 راضی ام! زلف بیفشان و زمین گیرم کن          صید تـو ظـرفـیـت درد کـشـیـدن دارد

 هروله سعی وصفا، یاد تو انداخت مرا          صحن بین الـحـرمیـن ست دویدن دارد

 حق بده،دست به سوی کمرش بُردحسین          داغ تـو داغ بـزرگی ست، خمیدن دارد

 اضطراب حرم ازتشنگی مشک تو نیست          بی عـلـمـدارشــدن، رنگ پــریدن دارد

وقتی عـطش مشام حرم را دچـار کرد           آثـار زخــم را به جـگـر آشـکـار کـرد

شیری گرفت در کف خود جان مشک را           اسبی دوید و صاحب خود را سوار کرد

آن قدر نـافـذ است نگـاهـش که با نگاه           هر کس که در مقابلش آمد شـکار کرد

از هیبت تو لـرزه به جان ستـم نشـست           بـایـد بـه این دلاوریـت افـتـخــار کـرد

نـا بـاورانـه از ســر بـازو بـریــده شـد           دستی که نهر علـقمـه را بی قـرار کرد

پشتم شکـست و مـاه دچار خـسوف شد           طوفان گرفت و روز مرا شام تار کرد

ای مـاه مـن امـیـد به خـیـمه رسـیـدنت           یک دشت را به راه تو چشم انتظار کرد

در دست ها به جای النـگـو طـنـاب شد           از گـوش ها نصیب عدو گـوشوار کرد

آمد صـدای نـاله، صدائی کـه آشنـاست           صحرا پُر از ندای غـم انگیـز یا اخاست

غم بر دل حسین نشست و به اشک دید           این عطر غم ز علقمه پیچیده در فضاست

براسب خود نشست و صدا زد شتاب کن           امـید ایـن حـرم به غــم و درد مبتـلاست

در بـیـن راه نـالـه زد ای سـاقـی حـرم           دستت فتاده است به خاک و تنت کجاست

آمـد کـنـار عـلـقـمـه و روی خـاک دیـد           آن تشنـه را که لعل لبش چشمـۀ بـقاست

دستی گرفت بر کمر و گریه کرد ودید           دستی به تن ندارد و فرق گلش دوتاست

نـاگـه صــدای نـالـۀ زهــرا بـلـنــد شـد           می دید عرش و فرش ازایـن ناله درعزاست

آمـد به سـوی خیمه، خمیده کمر، ولـی           بشـنید ناله ای که پدر جان عمو کجـاست

رو کـرد سـوی خیـمـۀ سقـا و تشـنگان           دیدند خیمه ای که به روی زمین رهاست

یک باره شعلـه بـر دل اهــل حـرم فـتاد           اشک آمـد و ز دست «وفائی» قلـم فتاد

آب از خجـالت لـب خشک تـو آب شــد          دریا ز اشک سرخ تو رویش خضاب شد

وقتـی که آب را بـه روی آب ریـخـتـی          در آتـش دلـت دل دریـــــا کــبــاب شــد

آب فــرات آبــــرو از دســت داده بــود          وقتی چکیـد اشـک تو در آن گـلاب شد

هر موج، پیش چشم تو چون کوه آتشی          هـر جـرعه یک تلظّـیِ طفـل ربـاب شد

در پیش تیـرها چو کـمان قـامتت خمـید          از بس‌که پیـکـرت سپـر مشـک آب شد

وقـتی برای غربت تو مشک گریه کرد          مـانــنــد دود در نـظــرت آفــتــاب شــد

آخـر نـه منـع آب ز مهـمـان بـود گـنـاه          چون شد که این گناه به کوفی ثواب شد؟

"میثم"! بریز خون دل از دیده بی‌حساب          زیرا بـه اهـل‌بـیت، سـتـم بـی‌حسـاب شد

برخیز ای ستون حرم وقت خواب نیست          با من بیا به خیـمه نیـازی به آب نیست

این مشک را بگیر و ببر خیمه و بگـو          یک قطره هم نبود و دیگر رباب نیست

شـیــرازه ات کـجـاست مفـاتـیـح پـاره ام          این برگ های پاره عزیزم کتاب نیست

این کارعشق را توشروع کرده ای ولی          هر کار نیمه کاره به جانم حساب نیست

وقـت غـروب بعد تــو و قـاسـم و علـی          دیگـر برای نـاقـۀ زیـنب رکـاب نیـست

آن لحظه لااقل تو زجا خیز وخود بگو          بـی رحم جـانـشـین النـگـو طناب نیست

حـرفـی بــزن عــزیـز دلم دق نـده مـرا               این مشک پاره پاره برایم جواب نیست

 به نـام آب، به نـام فـرات، نـام شـمـا            مـن آفـريـده شـدم تا كـنـم سـلام شـما

نوشتـه‌اند به روی جـبين مـا دو نفــر            شما غـلام حـسـين و منـم غـلام شـما

خوشا به حال پـر و بال اين كـبوترها            گهي به بام حسين و گهی به بـام شما

تو آن هميشه امامی و ما همان مأموم            به قـامتـی كه گـرفـتـيـم بـا قـيـام شما

تو مـاه بودی و نزديك آب ها كه شدی            تـمام عـلـقـمـه پـا شد به احتـرام شما

هـزار بـاده، هـزاران پيـاله می روئـيد            همين كه تير رسيد و شكست جام شما

 همين كه نالـۀ ادرك اخـايـتان پيـچـيد            شـكـست قـامـت طوبـائـی امـام شـمـا

 مسير علـقمه را بوی انـكسار گرفت            چه حس بی رمقی بود در كلام شما؟!

 به حال و روز بلندای تو چه آوردند            تـمـام عـلـقـمـه پر گـشته از تمامِ شما

طلایـه‌داری و سـرلـشکـری و سقــایی          تو راست ای همه سر تا به پـات آقایی

گذشتی از سـر و دادی طلاق، دنـیا را          اگرچـه داشت ز سـر تا قدم خود‌آرایـی

چهارده صده رفت و هنوز هم شب و روز          به یاد تـشنگی‌ات چـشم مـاست دریـایی

شجاعت و ادب و عشق وغیرت و ایثار          تـمـام در تـو تجـلـی کـنـد بـه تـنـهــایی

فقط دو دست تو را روی دست می‌گیرد          کنـد چـو فاطمه در حـشـر، راه‌ پیـمایی

سـلام بـاد بـه ام‌الـبـنـیـن کـه عـبـاسـش           ز خردسالـی خود بوده است زهرایـی

قمر به روی تو خندید و گفت رفته به کار          در آفــتـاب جـمــالـت تــمـام زیــبــایـی

مگـو کـه آب نداری بیـا به خـیمه ببین           کـه چشم اهـل حـرم مـی‌کـنـند سقــایی

به فیض بردن نام تو ای مـسیح حسین           عجب نه، گر دم "میثم" شود مسیحایی

وقتی بساط گریه ی مشك تو جـور شـد           مـادر رسیـد، عـلـقـمـه وادی طـور شد

پهلـوی تو شكست و دلم تا مدیـنه رفـت           داغ مـدیـنـه بـر جـگــر من مـرور شد

دور ضـریح جـوشن تـو جا نـمانده بـود           در جوشن تو نیزه رسید و به زور شد

بعد از تو شرط بسته شده بر سر حسین           بعد از شكست قد تو، دشمن جسور شد

بعد از سه روز داغ تو ازبس بزرگ بود           در قبر كوچكی تن تو جمع و جور شد

عشاق چون به درگه معشــوق رو کنند           با آب دیدگان، تن خود شـستـشو کـنند

قربان عاشقی که شهـیدان کـوی عشـق           در روز حـشـر رتـبـۀ او آرزو کـنـنـد

عـبـاسِ نـامـدار که شــاهــان روزگــار           از خـاک کـوی او طـلـب آبـرو کـنـنـد

سقای آب بود و لب تشـنه جـان سـپـرد            می خواست آب کوثرش اندر گلو کنند

بی دست ماند و داد خدا دست خود به او            آنانـکـه منکـرنـد بـگـو روبـرو کـنـند

گر دست او نه دست خدائی ست پس چرا           از شاه تا گدا همه روسوی به او کنند

درگـاه او چو قـبلۀ ارباب حاجت اسـت           باب الحـوائجش همه جا گـفـتگـو کنـند

گر نـشـد مشـک ولـی مانـد امـید دگـرم          ببـرم آب در این کـاسـه چـشـمان تـرم

هم شکستند همین کاسه و هم فرق سرم          تا هـوایـی بــه سـر از آب مبـادا ببـرم

اینـچـنین شـد که من  امـید ز دستـم دادم

با سر از روی بلـنـدی به زمـین افـتـادم

چه کنم مشک وسرودست ودوچشمی که تراست          کاسه هایی که شکست است دگردردسر است

تیغ وشمشــیر بیارید تـنم  منـتـظراسـت          به خدا درد خجـالت زحرم سخت تر است

گر نـشـد آب بـرم کاش خـودم آب شـوم

تا کـه جاری به سوی خیمه ارباب شوم

ای خدا سایه ای از دور... مبـادا آقاست          نه حسین بن علی نیست زنی از زنهاست

نکـند زینب کبراسـت خـدا یا تــنهـاست          پسرم گفت به من، تا بشناسم زهراست

گـفت گر مـادر تـو نیست منـم مـادر تو

آمـدم گـریــه نـکـن آب فــدای ســر تـو

اذن دادنـد که بــر فـاطـمـه مـادر گـفـتم          آرزویـی بـه سـرم بـود که آخـر گـفـتم

جـان من شد همه یک آه و بــرادر گفتم          هقی هقی کردم و با گریـه مکرر گفتم

چـقدر لفـظ اخا مثل عـسل شـیرین است

گرچه از دست تهی ام سرمن پایین است

بـه اخــا گـفـتـن مـن لـفـظ بـلـی مـی آیـد          تـار دیـدم کــه حـسیـن بـن علی می آید

گـوئـیـا جـلـوه ای از ربّ جـلـی مـی آیـد          خـسته و تـشـنه و درمـانده ولی می آید

زیر لب زمزمه کردم به فدای تو حسین

بخورد بر سر من درد و بلای توحسین

نیست بر دیدن چشمت به دو چشمم رویی          کاش میشد که به جان ازتو کنم دلجویی

یـا که بر راه تـو با مـژه زنـم جـارویی           یـا بـه چـشمـم بنـشـینی به کنـارجویی

ولــی افـســـوس دگـر چـشـم نـدارم آقـا

هر چه را داشت ابالفضل، گرفتند آنـرا

تا رسید او به سرم گفت چرا تا شـده ای          قد قاسم شده ای پخش به صحرا شده ای

رفته ای آب بیاری خود تو دریـا شده ای          خوش بحال لب اصغر که تو سقا شده ای

ناله ای زد که چنان درد به پهلوش نشست

به گمانم کمرش بود که از غصه شکست

با همان قامت خم دور سرم می چـرخید          دست هایی که جدا شد ز تـنم می بوسید

ناله می زد به من و وضع تنم می گریـید          دشمنش هلهله میکرد و به او می خندید

 گـفـت با گریه مرو تا که زمیـنم نـزنند

کوفـیان سنگ دگر سوی جـبـیـنم نـزنند

مرو از دست حـرامی نکـشـم مـنّت آب          لااقل رحم کن عباس برآن طفل رباب

بعد تو زنـدگی اهل حـرم هـست عـذاب          به کمین دشمن من مانده ببین درتب وتاب

بیشتــر آب شـدم گفت همه لـشـگــر من

میروی بعد توسقا چه کند خــواهـــرمن

صحبت از نیزه و آن تخت روان آمده بود          وقت تشریح پس از رفتن جان آمده بود

زخم هایم همه از غم به زبـان آمده بـود          حرف از معجر زینب به میان آمده بود

ای اباالفـضل؛ فـدای نخی از معجـر تو

سرم از نیـزه شـود سـایـه روی سـر تو

کودکان چشم به راهـند که سـقـا بـرسد           کـاش از این سـفـر دور خـدایـا بـرسـد

نـگـرانـنـد کـه بـا بـارش تـیـر و نـیـزه           دست و چشم و علم و مشک، به دریا برسد؟

دشت هم ملتهب ازغصه طفلان شده است           نـکـنــد آب بـدون عـمــو ایـنـجا بـرسـد

رنگ و بوی خوشی ازاهل حرم دور شود           با قـد خـم اگر از علـقـمــه مولا برسـد

مشک هم اشک به بی دستی او می ریزد           کاش یک قطره از این مشک به دریا برسد

بر اخا خواندنش آنقدر صبـوری کرده            تا که اذن از طرف حضرت زهرا برسد

در شب قدر دو چشم تو اسیریم هـنوز            تا که از جانب تو مژدۀ « منّا » برسد

واژه ها پـشت سر هم به تو رو آوردند           تا که این شعر به دست تو به امضا برسد

ای در شب چشمان تو مهتاب گرفتار            دریا شده بعد از تو به گرداب گرفتار

گیرایی می، از نفـس شعله ور تـوست            در هُـرم لب تـوست میِ نـاب گرفتـار

عـالـم بـه نـوا آمــد و بـیـدار نـبـودنـد            مـردان ستـم پیـشـۀ در خـواب گرفتار

یک مشت فـلان بن فـلان بن فـلانـنـد                 این لـشکـر مغلـوب به الـقـاب گرفتار

این ظاهر امر است ببین اهل حرم را            لب تشنه، مصیبت زده، بیتاب، گرفتار

تصویر رباب است و لبِ تشنۀ اصغر            عکسی کـه شده در قفس قـاب گرفتار

این تیر چه تیریست که گردانده علی را            چـون مـاهـی افـتاده به قـلاب گرفتار

لب تـشـنه لبـهـای تو شـد آب و ندیدند            در بـرکـه دسـتـان تو شـد آب گرفتار

مژگان تو تعقیب نماز شب قـدر است            ای در خـم ابروی تو محراب گرفتار

از بس که بلند است حدیث تو ودستت            ترسم که شود شعر به اطناب گرفتار

مثل تو کسی نیست که این گونه بماند            در بـنـد غــم حضرت اربـاب گرفتار

ای بـلـنــد هـمـیـشــه در بــالا             آســمــان کـــبــود عــاشــورا

رعـد و برق نگـاه تو طـوفان             غرش مشک خشک تو دریـا

دل گـهـواره از طـپـش افـتـاد             جلـوه ­ای کن به کـسوت سـقـا

اشک گهـواره­ ها تو را خـواند             ای به لب هـای تـشـنگـان آوا

نـعـره­ هـای فــرات مـی گـویـد             پـیـکـر تـو شـده گـل صـحـرا

سـوی خــیـمـه بـیـا و آب آور             دل بـکـن از تـبـسـم زهــــرا

دستی افتاد ز تن، دسـت دگر یاری کن           گرچه بی تاب شدی خوب علمداری کن

مشک! نومید مشو، تا به حرم راهی نیست           تو در این معـرکـۀ درد، مرا یـاری کن

تیر بر مشک نه، بر این جگر تشنه نشست           عشق! ساکت منشین با دل من زاری کن

چشم! دیدی علم و مشک به خاک افتادند           قطرۀ اشک، تو در غربت من جاری کن

بانوی تشنه لبان! خواهش عباس این است           لااقـل بهـر من سـوخـتـه دل کـاری کن

آب را تا به درِ خـیـمۀ اصـغـر برسـان           بعـد آن بـر من بی دسـت عـزاداری کن

از چـشمه سارت آبرو پُر کرد موسی           عـیسی رکـابت را گرفت و رفت بالا

‏پشت زمین خوابید و سقف آسمان ریخت           وقـتی سـتـون عــمـر تـو افـتـاد از پـا

‏بر صـفحه پـیـشـانی خـیـمـه نـشـسـتـه            چین و چـروک واضحی از داغ سقـا

‏آب حـیـات بچـه­ ها خـشـکـید، برگـرد            تیغی بیاور، قطع کن دست عطش را

‏دارد گـــلوی بغـض­ هـا را می فـشـارد            داغ صـدای خـشـک طـفـل مـادر مـا

‏بی تـو لـبـاس علـقـمـه پـوسـیـد بـر تن            برگـشـت از نهـر لبـت شـرمـنـده امـا

‏دیدم عمودی روضۀ بـالای سر خواند            از چشم خیس تیرها می ریخت، دریـا

‏پـای ضـریـح دسـت هـایت زار می زد            در مجـلس ترحـیم آب مشک، زهـرا

چشمم از اشك پر ومشك من از آب تهی ست           جگرم غرق به خون و تنم ازتاب تهی ست

گفـتم از اشـك كـنم آتش دل را خاموش            پر ز خوناب بود چشم من از آب تهی ست

به روی اسب قـيامم به روی خاك سجود           اين نماز ره عشق است از آداب تهی ست

جان من می برد آن آب كزين مشك چکد           كشتي‌ام غرق در آبی كه زگرداب تهی ست

هرچه بخت من سرگشته به خواب است حسين           ديده اصغر لب تشنه‌ات از خواب تهی ست

دست و مشـك و علمم لازمه هرسقا است           دست عباس تو از اين همه اسباب تهی ست

مشك هم اشك به بي‌دسـتی من مي‌ريزد           بی سبب نيست اگر مشك من از آب تهی ست

شعـر آن است شـهابا كه زدل برخـيـزد           گيرم از قافيه و صنعت و القاب تهی ست

ای بـزرگ خــــانــدان آب­ هــا            آشــنــای مــهـــربــان آب­ هــا

در مـقــام شـامـخ ســقـائـی­ ات            بــنــد مــی آيــد زبــان آب­ هــا

از فــراز مــأذن چـشـمـان تـو            تـــا خــــدا آمــد اذان آب­ هـــا

بـا تـمـاشـای لـب دريــائـی ­ات            آب افــــتــاده دهـــان آب­ هـــا

مثـل دريـايـی ولـيكـن می دهی            مشك خـشـكی را نشان آب­ ها

بر ضریح دست تو پیـچـیده اند            الــتـمـاس گــیـســوان آب­ هــا

می رسید از دور بر اهل حـرم            جــمــله ســـقــا بـــمانِ آب­ ها

زيآر بـار تـيـرهای مـشـك تـو            خورد گرديد اسـتخوان آب­ ها

مشک و ختم فاتحه هرگزنبود            این تـصـور در گـمـان آب­ ها

بـعـد لـب های تـبـسـم ريـز تـو            گـريـه افـتـاده به جـان آب­ هـا

از وداع تو حـكـايـت مـی كـنـد            دسـت هـای پُـر تـكــانِ آب­ هـا

گـريـۀ امـروز مـال چـشـم تـو            گــريــۀ فــردا، از آنِ آب­ هــا

راستی بی تو چه رنگی می شود؟            شـعــرهـای شـاعـران آب­ هـا

افتاد دست بلندی، مشكی كه خالی خالی           پيش نگاه شريعه، در همين جا، اين حوالی

ظرفيت چشم او را، كيفيت اين سبو را           هرگز نخواهيد فهميد، ای ظرف های سفالی

اينجا همه تشنه هستند، اين واقعيت ندارد           اين حرف ها را در آورد از خود فرات خیالی

خوردن ندارد بگوئيد، اين ميوه آبی ندارد           كی ديده سيراب گردد، لب تشنه از مشكِ خالی

ديگر نمانده عمودی در خيمه ات تا بخيزی           دستی نمانده برايت تا چشم خود را بمالی

تو دست دادی و جايش يك مُشتِ پُر را خريدی           پس بال هايت گـرانـند بايد به بالت ببالی

گفتند: آيا عمو رفت، گفتند و آنقدر گفتند           شايد جوابی بگيرند اين جمله های سؤالی

ديدم قيامت بپا شد چشمی به حرف آمد و گفت:          اينجا همه آب خوردند از دست های زلالی

بعد از تو بايد بخشكد اندام هرچه كه درياست           بعد از تو بايد ببارد اين آسمان، خشكسالی

تو سفره كردی دلت را تا ما گرسنه نباشيم           ما غافلان باز هر روز دنبال نان حلالی